Jarenlang had ik anorexia; tussen mijn 14e en 37ste levensjaar worstelde ik met dit eetprobleem. Ik ben nu 64 en heb het gelukkig volledig achter me kunnen laten.
In die tijd wist bijna niemand wat dat was. Hulp heb ik nooit gehad terwijl ik zo`n behoefte had aan steun en begrip. Het is zelfs nooit benoemd, niet door mijn familie of huisarts, wel door mezelf, ik heb het altijd benoemd. Wat mij betreft heeft anorexia vooral te maken met een psychisch/emotioneel probleem en het uit zich in het eetgedrag. Ons lichaam is de spiegel van onze ziel en met ons uiterlijk laten we zien hoe we ons innerlijk voelen of wie we innerlijk zijn.
Mijn emotionele worsteling was dat ik me niet gezien en begrepen voelde, ik kon niet zijn wie ik echt ben. Ik voelde mij zon anders dan mijn gezinsleden. Ik ben hoog gevoelig, mijn spijsvertering reageert overal op, ik hield niet van uitgaan en wilde feesten maar van stilte en lezen, studeren. Ik denk vaak anders dan de doorsnee mens en zeker anders dan mijn familie. Ik houd mij altijd bezig met spirituele zaken, yoga, mediteren, holistische geneeswijzen en leg de lat hoog als het mezelf betreft.
Ik snap wat er omgaat in het denken van mensen met anorexia, het vertekend beeld als je voor de spiegel staat. Jezelf straffen dan wel belonen als je wel/niet gegeten hebt, of wel/niet aangekomen bent. Dat je weer 10x de trap op en af moet lopen of 10.000 stappen moet rennen of meer. 1 Grote appel is beter dan 2 kleine, altijd met eten bezig zijn voor anderen maar zelf niet of nauwelijks eten. Als je dan eindelijk besloten hebt om mee uit eten te gaan bepaal jij waar en wat je wil eten en als ze dan toevallig dat eten niet hebben wat jij in je hoofd had dan is het hele uitje verpest want je kunt niet opeens switchen.
Een mooie maar trieste anekdote: in die tijd moest je nog elke 3 maanden naar de huisarts voor controle van de anticonceptiepil, je werd dan ook gewogen. Ik stopte dan mijn zakken vol met sleutels om mijn gewicht te verbloemen. Ik had in die tijd een oudere huisarts met veel ervaring. Hij begon over de hongerwinter, dat de vrouwen haaruitval kregen en dat de tanden los gingen zitten en dat ze niet meer menstrueerden. Tja dat heb ik ook dacht ik. Hij eindigde zijn betoog met de woorden: dadelijk waai je nog van de fiets af. Laat het nu net op die dag hard waaien en je gelooft het of niet maar inderdaad ik waaide van de fiets af. Die dag mocht ik van mezelf 10 dropjes eten, er was een lichte verandering ingezet.
Het einde van mij anorexiaperiode was nadat ik op mijn 33ste ging puberen en mezelf ging afzetten tegen mijn ouders. Ik ging doen wat IK wilde, hahaha. Ik koos er dus voor om mezelf te worden, me niet meer aan te passen aan de omgeving, ik mocht zijn wie ik ben. Toen kreeg ik ook nog een nieuwe partner die mij begreep, waardeerde en voor mij zorgde. In die tijd had ik ook een vriendin die mij positief bevestigde als ik haar vertelde over mijn gedachten. Zij bevestigde dan mijn gedachten met: oh maar dat heb ik ook hoor Josephine, dat is echt niet raar. Zo kin en mocht ik beetje bij beetje mezelf worden.
Niemand is natuurlijk hetzelfde en iedereen heeft haar/zijn eigen gedachtenkronkel maar......
Als je een keer wil komen praten of als ik je ergens mee kan helpen, laat het mij weten. Bij mij mag je zijn wie je bent.
Click To Paste